Het is hier de laatste weken erg stil… Eind juli ben ik naar Kuala Lumpur gegaan om een nieuw visum aan te vragen en om Jeroen op te halen! Samen met Jeroen heb ik nog 2 dagen een beetje Kuala Lumpur bekeken. Daarna zijn we doorgereisd naar Jogja.

In Jogja had ik natuurlijk een heel druk programma bedacht omdat er veel te veel was om te laten zien in 3 dagen. Na die 3 dagen zijn we (met een paar uur vertraging) naar Lombok gevlogen.

Vanaf het moment dat we op Lombok waren hebben we het een stuk rustiger aan gedaan! We hebben tijd doorgebracht in Mataram/Senggigi en hebben met de motor het eiland bekeken. Na een paar nachtjes in Tetebatu tussen de rijstvelden zijn we doorgereden naar Sumbawa.

Ik vond het heel mooi om te zien dat Sumbawa weer heel anders is dan de andere eilanden die ik tot nu toe heb gezien. Sumbawa is prachtig en ondanks dat het ramadan is op dit moment en zowel de lonely planet als mensen die ik heb gesproken ‘waarschuwen’ dat het hier erg conservatief is en mensen strikt islamitisch vinden wij het allemaal wel meevallen! Eigenlijk alleen maar hele vriendelijke mensen tegen gekomen en nog geen problemen gehad met het vinden van eten overdag.

Na een prachtige rit langs de westkust hebben we eerst een paar nachten doorgebracht in Jelenga. Een klein gehucht met een prachtig strand, een helder blauwe zee en mooie zonsondergangen (echt zo’n anzichtkaar of vakantiefolder cliche). Het was er prachtig maar de andere gasten (allemaal surfers waarvan de meeste daar meerdere maanden per jaar doorbrengen) zorgde voor een sfeer waar wij niet zo heel blij van werden (bijna ieder verhaal eindigde met: ik kon me er de volgende dag niets meer van herinneren omdat ik teveel had gedronken).

Omdat de kust verder naar het zuiden nog mooier zou zijn (volgens de lonely planet) zijn er verder afgezakt. Na een hele interessante route over een slingerende bergweg van zand en stenen kwamen we bij pantai Rantung. Volgens mij is het niet eens een dorp maar alleen een strand met een paar hotels. Wij zitten (voor zover we het kunnen zien) in de verre weg meest relaxte! Aan het eind van een weg met grote en hele grote kiezelstenen staan 2 gebouwtjes direct aan het strand, met elk 3 kamers, er is een hoofdgebouw met tafels, banken, pooltafel, tafeltennistafel en een keuken. Verder is er natuurlijk zee (hoge golven), rotsen, strand, een volleybalnet, een vuurplaats en een hangmat. De meeste gasten zijn surfers en super relaxed. Overdag is er vrijwel niemand te bekennen, savonds komt iedereen terug en om 7 uur eten we met zn allen wat er die dag voor ons gekookt is door het personeel. Het is hier heel mooi en precies de goede mix tussen ‘gezellig wat aanspraak’ en ‘alleen op de wereld’.

10 minuutjes hobbelen over een zand/stenen weg is een padang restaurant en een winkeltje met water etc, 15 a 20 min hobbelen de andere kant op (over een recent aangelegd zand/stenen pas aangezien de aanwezige brug bij een soort ‘protest’ in de brand is gestoken) ben je in Maluk waar ‘de beste surf van de wereld’ is en wat meer winkels zijn.

Al met al vermaken we ons hier prima, beetje lezen, beetje wandelen, beetje naar surfers kijken… We hadden eigenlijk graag nog wat meer van Sumbawa willen zien maar omdat Jeroen gister ziek was hebben we besloten de laatste dagen samen rustig aan te doen en hier te blijven. Zondag rijden we waarschijnlijk weer terug naar Senggigi en maandag vertrekt Jeroen al naar Bali zodat hij zeker op tijd is voor zijn vlucht(en) terug. Ik stap dan woensdag op de boot (jaja een echte spartaanse cruise ;) ) naar Komodo en Flores.

Als Jeroen weer weg is zal ik proberen eindelijk mijn blog eens echt bij te werken en misschien plaats ik zelfs wel wat foto’s! Maar nu ga ik eerst weer even lezen, want anders krijg ik afkickverschijnselen ;)

Ik loop een klein beetje achter met schrijven… de laatste week ben ik (weer) ziek geweest en heb ik daarnaast geprobeerd te genieten van mijn (voorlopig) laatste dagen in Jogja. Morgenochtend vlieg ik naar Kuala Lumpur voor een weekje, ik zal proberen daar de tijd te nemen mijn weblog een beetje bij te werken, onder andere met een mooi verslag over het bezoek aan de dierentuin met Aulia!

Het was een tijdje nog al lastig om een nieuwe afspraak te maken met het weeshuis. Ik had het eigenlijk al opgegeven, tot ik ineens een smsje kreeg: kun je morgenmiddag langskomen? Ja hoor, dat kan ik wel… Wat zal ik doen, zal ik een presentatie geven over Nederland? Ja, dat leek ze wel leuk.

Ik had eerder al wel wat informatie en foto’s verzameld om een presentatie te maken maar omdat het idee weer een beetje in de koelkast was gegaan moest ik toch nog bijna de hele presentatie maken. Na een paar uurtjes in het internetcafé had ik best een leuke presentatie (als zeg ik het zelf). Vooral veel foto’s.

Uiteindelijk stond ik dus met mijn presentatie voor een stuk of 40 kinderen. Ondanks dat de elektriciteit nog even een minuut of 10 uitviel ging de presentatie verder op zich wel goed. Ik vond alleen dat de kinderen niet echt geïnteresseerd overkwamen. Ik heb erg mijn best gedaan om ze erbij te betrekken door vragen te stellen; wat ze al wisten, hoe dat in Indonesië zat etc maar het hielp niet erg… Na afloop mochten ze vragen stellen, ondanks dat de meeste naar mijn idee hadden zitten slapen (of kletsen) waren er toch nog wel wat vragen en na afloop kreeg ik van iedereen een handje. Al met al vond ik het niet zo’n heel groot succes maar de mensen van het weeshuis hebben me meerdere keren verzekerd dat de kinderen het vast heel interessant vonden etc… ach, al was er maar één die het leuk vond dan ben ik blij :)

Ze zijn hier in de buurt flink bezig met werkzaamheden. Waarvoor het precies is weet ik eigenlijk niet maar volgens mij heeft het te maken met een pijp/buis/leiding in de grond en daarom moet de weg open.

Het begon hier om de hoek waar van de ene op de andere dag ineens een 500 meter lange geul van een meter breed en een meter of 2 diep was gegraven, midden in de weg. Of eigenlijk niet precies in het midden maar op 3 kwart van de weg. Asfalt eruit en graven maar. Nou is dat nog niet eens zo opmerkelijk, dat gebeurt in Nederland ook wel eens als ze ergens bij moeten. Opmerkelijker is hoe het weer wordt dicht gemaakt. Inmiddels zijn ze al zeker een week klaar en de weg is gewoon dicht gestort met zand, stevig aangestampt, met daarop een laagje grind. Ik ben erg benieuwd of er nog een laagje asfalt op komt en zo ja, of ik het nog ga zien tijdens mijn verblijf hier…

Voordat de werkzaamheden om de hoek waren afgerond begonnen ze ook hier in de straat. In tegenstelling tot om de hoek is dit geen brede weg met gescheiden rijbanen maar een smal weggetje waar normaal al met moeite 2 auto’s elkaar kunnen passeren. Tel daar de graafwerkzaamheden bij op die zeker 3 kwart van de weg in beslag nemen en je begrijpt, het is hier inmiddels redelijk ontoegankelijk. Grappig genoeg duurde het ruim 2 dagen voordat er een bord aan het begin van de weg verscheen: geen doorgang voor auto’s (met de motor rijden we natuurlijk gewoon door ;) ).

Als je met de auto de kampung uit wilt (zoals ik laatst met ibu) dan moet je dus de andere kant op, eerst verder de kampung in en dan ergens een uitgang zien te vinden. Lekker gecoördineerd zijn de werkzaamheden niet, op nog 3 andere “toegangswegen” vanaf de grote weg zijn namelijk wegwerkzaamheden. Het duurde dus even voordat we de kampung uit waren! Haha

Ik ben benieuwd hoe lang de werkzaamheden in de straat nog duren. Ze hebben een vrij lange geul gegraven maar ik zie ze altijd alleen maar werken aan het begin van de straat en niet bij ons voor de deur… dat komt waarschijnlijk nog. Gelukkig zijn ze zo lief geweest een bruggetje asfalt te laten zitten zodat ik met de motor nog wel het hek in kan! Zo slim zijn ze dan weer wel :)

Als enig kind van ouders die niet zo heel erg van spelletjes houden (of eigenlijk vooral mijn moeder geloof ik ;) ) heb ik het spelletjes virus niet echt meegekregen tijdens mijn opvoeding. Met mijn vader speelde ik nog wel een het beroemde “kom over de brug” of monopoly. Als mijn moeder ook meespeelde was het vaak “pesten”, Yahtzee en op vakantie voor de tent speelde we rummikub (wat ik nog steeds leuk vind, waarschijnlijk vooral vanwege de goede herinneringen).

Mede daardoor denk ik dat ik veel spelletjes niet zo heel erg leuk vind (en er ook niet zo heel erg goed in ben ;) )… Tijdens mijn jaar in de studentenraad heb ik wel wat spelletjes ontdekt waar ik me goed mee kan vermaken, zoals Halli Galli (inclusief gekneusde vingers/handen), set, Fluxx en Party Animals (vooral leuk met alcohol ;) ). Een spel wat ik eigenlijk alleen maar met Anouk (en haar familie) speel is Duizenden (eigenlijk een soort rummikub met kaarten ;) ).

Van de week liep ik hier dat Amerikaanse meisje van het weeshuis tegen het lijf bij een cafe. Zij was net met een hele groep een dobbelspel aan het spelen en ze nodigde me uit om erbij te komen zitten. Na een rondje gekeken te hebben had ik de regels redelijk door en ben ik mee gaan spelen en ik vond het eigenlijk verbazingwekkend leuk. De variant die ze hier speelde was eigenlijk een beetje een combinatie tussen een gezelschapsspel en een (omgekeerd) drank spelletje, de verliezer trakteert de rest van de groep namelijk op een rondje (goed te doen trouwens met de prijzen hier in Indonesië, haha). Ik kende het dobbelspel niet, maar dat zegt dus weinig ;) Ik zal proberen uit te leggen hoe wij het speelde… volgens mij is het een variant van dit spel.

Nodig: 6 dobbelstenen en een scorelijst
- Om te beginnen gooi je alle stenen. Je mag daarna zo vaak gooien als je wilt maar je moet bij iedere worp tenminste 1 steen pakken (mag ook meer) die punten waard is (kom ik zo op) en je moet door gooien (met de overgebleven dobbelstenen) tot je minstens 300 punten hebt. Als je door gooit maar je kunt bij de volgende worp geen dobbelsteen met punten meer pakken ben je kapot (0 punten en de volgende is aan de beurt).
- een 1 = 100 punten
- een 5 = 50 punten
- 3 van dezelfde in 1 worp is dat getal x 100 punten (3 drieën is dus 300 punten), uitzondering is drie 1-en in 1 worp, dat is 1000 punten
- Ook nadat je 3 dezelfde hebt gegooit mag je door dobbelen met de rest van de stenen. Ook dan geldt; je moet bij de volgende worp een 1 of een 5 weg kunnen leggen om te blijven ‘leven’. Uitzondering hierbij is dat als je nog een keer hetzelfde getal gooit waar je er al 3 van had (en geen 1 of 5) dan moet je die pakken en moet je verplicht door dobbelen om te proberen 6 dezelfde te krijgen.
- Bij 6 dezelfde is het spel afgelopen en heeft degene die het spel eindigt gewonnen. Heb je al 5 dezelfde? dan mag je bij de laatste worp raden welk getal je gooit, als je het goed hebt telt dat ook en kun je daarmee ook het spel eindigen zonder dat je dus 6 dezelfde hebt. (bijvoorbeeld je hebt 5 vieren, je werpt de laatste dobbelsteen en je raad dat je een 3 gooit. Het is idd een 3. Het spel eindigt dan ondanks dat je geen 6 vieren hebt maar 5 vieren en een 3.)
- Als je alle dobbelstenen gebruikt voor je score (bijvoorbeeld drie 4-en, twee 1-en en een 5 = 650 punten) worden die punten genoteerd en mag je daarna nog een keer.
- Er wordt doorgespeeld tot iemand 10.000 punten heeft.

Ook bij Anak Wayang Indonesia (en de Nederlandse tak) was ik van de week voor het eerst. Via via had ik het nummer gekregen van deze organisatie die activiteiten organiseert voor kinderen in de kampung. Al snel had ik een afspraak, en nog een en inmiddels heb ik een aantal middagen ingepland waarop ik mee ga met activiteiten.

Wat ik begrepen heb zijn de activiteiten allemaal heel verschillend; knutselen, toneel, dansen, muziek maar volgens mij hebben ze allemaal een informatief aspect. De eerste activiteit die ik gedaan heb was een knutsel middag, lekker kliederen met papier en verf! (en stiekem gooien we er wat Engelse woorden door en proberen we de kinderen te leren over verantwoordelijkheid ;) )

Het was een vermoeiende middag. De kinderen waren, natuurlijk, lekker druk en ik begreep regelmatig niet wat er gezegd werd omdat ze honderduit praatte in het Javaans :S maar heel erg leuk!

Na het “wilt u voor dit geld bananen kopen?” incident zou ik bijna gaan twijfelen aan mijn beheersing van het Indonesisch. Gelukkig gebeuren er ook regelmatig dingen waardoor ik het idee krijg dat ik het misschien toch wel kan.

Zo ook toen ik van de week bij een guesthouse was omdat ik een kamer zocht voor als Jeroen komt. Nadat ik geïnformeerd had naar de kamers, had rondgekeken en een kamer had gereserveerd praatte ik nog even met de aanwezige medewerkers. Natuurlijk vroegen ze me hoe lang ik al in Jogja ben (de vraag die iedereen stelt waar ik mee praat) en reageerde ze vervolgens erg verbaasd toen ik zei dat ik “pas” 1,5 maand in Jogja ben omdat ik al Indonesisch kan: “Zo kort! Maar je spreekt Indonesisch als of je hier al 1 of 2 jaar bent.” Haha, dus maar weer uitgelegd dat ik hier pas 1,5 maand ben maar ook in Nederland op Indonesische les zit. Dat was goed te horen volgens hen en ik klonk niet als een Nederlander maar eerder als een Maleisiër… hmmm… ach het was bedoeld als compliment ;)

Van de week ben ik voor het eerst naar Aulia geweest. Een onderdeel van Aulia is een opvanghuis in de buurt van Jogja voor straatkinderen/kinderen uit sloppenwijken van Jakarta die niet bij hun ouders kunnen wonen. De meeste kinderen komen naar Aulia als baby en wonen daar tot ze klaar zijn met hun middelbareschool. Als er geld is proberen ze de kinderen te laten studeren maar de meeste gaan werken.

Aulia bestaat uit 6 huizen waarvan er 1 als kantoor/opleidingscentrum wordt gebruikt. De andere huizen zijn bedoelt om in te wonen maar er staat er op dit moment 1 leeg. In de ideale situatie woont er in ieder huis een ‘moederfiguur’ en een groep kinderen. Helaas hebben ze een gebrek aan moederfiguren bij Aulia, dit is (oa) de rede dat 1 van de huizen op dit moment leeg staat en dat de oudste kinderen (tieners) zonder moederfiguur wonen. Ik vond het echt heel erg om te zien. De kinderen hebben het absoluut niet slecht, ze hebben een plek om te wonen, om te spelen, er is liefde van de (paar) mensen die er werken… maar het zou zoveel beter kunnen!

Even dacht ik: waarom word ik geen moederfiguur? Ok, qua leeftijd kunnen sommige kinderen broertjes of zusjes zijn en ik ben niet Indonesisch… maar het zou wel heel mooi werk zijn. Als ik werk zoek waarmee ik echt een verschil kan maken, dat is dit zeker! Maar toen ik er langer over nadacht begon ik toch te twijfelen… het huis ligt wel echt buiten de stad, het verdient waarschijnlijk zo goed als niets (1 van de redenen dat social work niet populair is hier), ik zou daar in huis moeten wonen (hoogstwaarschijnlijk zonder Jeroen…) om van gedoe met visa nog maar te zwijgen. Allemaal redenen om het misschien toch maar niet te doen (al moet ik eerlijk toegeven dat ik het idee nog steeds niet helemaal heb losgelaten) en dat is waarschijnlijk hoe meer mensen erover denken en dus waarom ze een gebrek aan moederfiguren hebben…

Naast een gebrek aan moederfiguren is er ook een gebrek aan docenten/mensen die op regelmatige basis een paar uurtjes per week willen helpen. Zo hebben ze wel een lokaal met computers maar geen docent die de kinderen kan leren met de computer te werken. Ook ik kan hierbij niet echt helpen aangezien ik over 2 weken alweer weg ga uit Jogja. Gelukkig zijn er af en toe wel vrijwilligers die wat langer blijven, zoals afgelopen maand een aantal Indiërs. Daarnaast komen er met enige regelmaat toeristen langs (zoals ik) om een paar uurtjes met de kinderen te spelen, te kletsen en een beetje hun Engels te oefenen.

Eerlijk gezegd weet ik niet zo goed hoe toeristen die alleen Engels spreken dat doen want ik heb een dappere poging gedaan Engels met ze te praten maar daarmee kwamen we niet zo ver… Na: What is you name? How old are you? En How are you? Hield het zo ongeveer wel op… Het hielp waarschijnlijk ook niet dat ze wisten dat ik Indonesisch kon ;) maar uiteindelijk ben ik gezwicht en overgestapt op Indonesisch. Ik was er maar een paar uurtjes maar ik heb me goed vermaakt. Een beetje kletsen met de oudere kinderen, buitenspelen en duplo bouwen met de jongere kinderen. Omdat ik nog bijna een uur naar huis moest rijden door het donker wilde ik niet al te laat weg (tot grote teleurstelling van de kinderen want die wilde dat ik zou blijven logeren in het lege huis) maar ik hoop snel weer terug te gaan!

Er is hier heel veel lekker eten in Indonesië! Maar nadat Anouk me had meegenomen naar een warung in de buurt heb ik een nieuwe favoriet: Tahu goreng met sambal, kemangi en komkommer. Op de kruising van Jl. Sugeng Jeroni en Jl. Bantul, tussen het stoplicht en de taxi standplaats op Jl. Sugeng Jeroni (voor de mensen die binnenkort in Jogja zijn ;) ) zit warung Cak Endro. Die vrouw maakt de lekkerste sambal die ik ooit heb gegeten. Pittig (niet te) maar ook een beetje zoet, samen met de knapperig gefrituurde tahu is dit een killer combination!

Terwijl ibu in Jakarta bij een bruiloft was at ik regelmatig met mbak Rini. Tijdens het eten hadden we tijd om wat te praten en daardoor weten we inmiddels wat meer van elkaar. Persoonlijke dingen, zo weet ik dat mbak Rini niet uit Jogja komt maar uit Semarang, waar een groot deel van haar familie nog woont en ook de man waar ze volgend jaar mee gaat trouwen.

Natuurlijk ging het verder regelmatig over eten; namen van gerechten/ingrediënten en of ze ‘dit of dat’ ook in Nederland hebben/eten… Zo hebben we ook een heel gesprek gehad over kip. Hier in Indonesië zijn ze namelijk gek op alles van de kip wat wij (meestal) niet eten, bijvoorbeeld de kop en de pootjes. Verder houd ik ook niet zo van vel, vetjes en organen maar eet ik het liefst alleen het vlees wat mbak Rini wel grappig vond.

Toen ze vervolgens een paar dagen later eten voor ons wilde gaan halen en voorstelde om kip mee te nemen dacht ik nog: dat is wel veilig, ik heb tenslotte nog niet zo lang geleden uitgelegd dat ik (als rare blanke) alleen kippenvlees eet en niet al die andere dingen… maar helaas, het mocht niet baten. De kip was namelijk op, dus had mbak Rini wat anders meegenomen. Naast de lekkere tempé en kwarteleitjes speciaal voor mij ook iets anders wat er nogal verdacht uitzag. Ja hoor, het bleek lever. Niet zo maar lever, nee lever bij elkaar gebonden door darm.

Oh wat was ik daar ontzettend blij mee, ik houd namelijk zo ontzettend van ingewanden, NOT! Na voorzichtig uitgelegd te hebben dat ik niet zeker wist of ik dat wel lekker zou vinden heb ik een minuscuul hapje genomen en me daarna verontschuldigd dat ik het echt niet lekker vond. Ik weet niet zeker of ze het begreep, maar het maakt me eigenlijk ook niet zoveel uit… maar volgende keer toch maar weer zelf mijn eten uitkiezen!