Archive for June 2011

Gisterochtend stond ik lekker vroeg al buiten om een becak te nemen naar ViaVia waar ik om 8 uur opgehaald zou worden door Rita. Met Rita, Agus (een nieuwe gids ‘in opleiding’), een chauffeur en 2 Belgische gasten gingen we op pad. Het Belgische stel zou met Rita in een paar dagen over land richting Bali reizen en ik mocht met ze mee voor hun eerste etappe: naar candi’s Ceto en Sukuh. Ik had de Belgen nog niet eerder gezien maar het bleek een heel leuk stel te zijn die voor hun 10 jarig huwelijk met z’n tweeën (zonder kinderen) 3 weken door Indonesië reizen. In de auto konden we gezellig kletsen waardoor de ruim 3 uur durende rit vrij snel voorbij ging. De eerste stop was candi Ceto (tempel Ceto).

Candi Ceto ligt op ongeveer 1400 meter hoogte, 40 kilometer van Solo af op de flank van de Lawu vulkaan. Het is een Hindoeïstische tempel, gebouwd in de 15e eeuw en herontdekt door van der Vlies in 1842. De tempel staat bekend om de vruchtbaarheidssymbolen waar de Javanen nog steeds hun offers aan komen brengen. Vanaf deze tempel zijn er in 3 uur door de kruidnagel en theeplantages, velden met wortel, peultjes en tabak naar candi Sukuh gelopen. Het was een hele mooie wandeling! Veel verschillende dingen gezien onderweg; dus verschillende plantages en velden waar al dan niet mensen aan het werk waren maar ook diverse bossen et cetera. Gelukkig was het een beetje bewolkt en hadden we dus niet de hele tijd volle zon, want ik weet niet of ik het dan net zo leuk had gevonden! Haha. Het was nu eigenlijk wel warm genoeg ;)

Ondanks dat Candi Sukuh ook op de helling van de Lawu vulkaan ligt en net als candi Ceto in de 15e eeuw is gebouwd zijn ze heel anders. Candi Sukuh was één van de laatste bouwwerken voordat de Islam Java overspoelde in de 16e eeuw. Daarnaast heeft deze tempel (voor Indonesië) een hele bijzondere vorm, de tempel heeft de vorm van een piramide. Wat ook heel bijzonder is aan candi Sukuh is dat de pramide niet volgens de bestaande richtlijnen voor Hindoeïstische tempels is gebouwd, anders dan andere tempels is candi Sukuh niet symmetrisch maar loopt trapsgewijs op. De Sukuh tempel is, net als candi Ceto, rijkelijk versierd met vruchtbaarheidssymbolen en een aantal mooie reliëfs die fragmenten uit het Ramajana en het Mahabharata-epos tonen. De vruchtbaarheidssymbolen zijn soms erg expliciet, zoals een groot beeld van een stijve penis (met 2 geïmplanteerde balletjes naast de eikel voor extra genot voor de vrouw) of een beeld van een man die zijn eigen, stijve, penis in zijn hand heeft.

Ondanks dat candi Ceto en Sukuh heel bijzonder zijn worden ze maar weinig bezocht door toeristen, waarschijnlijk door de (afgelegen) ligging. Na ons bezoek aan de tempels hebben we gezellig samen gegeten en zijn we vroeg naar ons hotel gegaan om lekker op te frissen, uit te rusten en vroeg te gaan slapen. Toen we aankwamen bij het hotel was het al donker maar zelfs in het donker zag het uitzicht er veelbelovend uit. Vanochtend werd die belofte inderdaad ingelost en hebben we kunnen ontbijten ten overstaan van een prachtig vergezicht (ondanks de lichte bewolking). Helaas was het vannacht een beetje koud (wat een hele grappige vermenging van mijn dromen met de werkelijkheid opleverde!) en heb ik (misschien daardoor?) een beetje onrustig geslapen en was ik dus nog steeds redelijk moe.

Na het ontbijt ging het reisgezelschap verder richting Bromo en in weer terug naar Jogja. Ik werd afgezet bij het busterminal waar ik de bus naar Solo kon nemen. Daarop volgde er een reis van enkele uren met de bus, becak, trein en weer met de becak maar 5 uur nadat we waren vertrokken uit het hotel was ik weer thuis in Jogja. Ondanks dat ik warm en plakkerig thuis kwam heb ik er wel van genoten. Het was een goede gelegenheid om in een ontspannen situatie nog eens mijn Indonesisch te oefenen met wat mensen (lees: niemand kan ergens heen dus dan ga je vanzelf met elkaar praten) en dat was leuk. Veel complimenten gehad over mijn Indonesisch (altijd leuk), al waren ze meer dan eens niet helemaal waar (zoals: “je spreekt al vloeiend Indonesische…” heel lief maar niet waar ;) ). Alles ging eigenlijk ook vrij soepel. Rita had bij het hotel alvast voor me gevraagd hoeveel de bus ongeveer zou kosten en hoe ver het was van de bus terminal in Solo naar het treinstation (voor de kosten van de becak). Dat was erg fijn, en gelukkig kan ik het onderweg natuurlijk gewoon vragen ;) . Zo heeft een man in een uniform bij de bus terminal in Solo (die ik wilde vragen wat een redelijke prijs zou zijn voor de becak) me nog heel vriendelijk geholpen met onderhandelen met de becak chauffeur toen die me probeerde af te zetten (lees: hij zei tegen de chauffeur dat die moest zakken met de prijs toen hij niet met mij wilde onderhandelen)! Haha. Op het trein station kon ik mooi even checken of ik wel in de goede trein naar Jogja zou stappen bij de vrouw waar ik tijdens het wachten mee had zitten praten. Kortom, genoeg behulpzame mensen. Dat was een mooie afsluiting van dit leuke uitstapje!!

De tijd dat Anouk d’r moeder in Jogja was had ze een motor gehuurd. Omdat zij gister ochtend al heel vroeg met de trein ging en de motor tot het einde van de middag was gehuurd mocht ik deze (heel lief) de rest van de dag gebruiken. Tot nu toe doe ik alles in Jogja met de fiets en dat gaat prima, maar nu ik een motor tot mijn beschikking had kon ik van de gelegenheid gebruik maken om wat verder weg te gaan. Ik heb daarom de tank vol gegooid (voor 85 cent) en ben er met de motor (ok; automatisch scootertje, maar toch ;) ) op uit getrokken richting pantai Parangtritis. Het was heel lekker om de stad eventjes uit te zijn. Tijdens het ritje van drie kwartier merkte ik al snel dat het rustiger werd op de weg en dat er meer groen te zien was. Ik had tijdens het rijden zelfs tijd om een beetje van de zon en het uitzicht te genieten (niet teveel, want zo reed ik bijna in een heel groot gat midden in de weg wat ik pas op het laatste moment zag!). Ik had trouwens nog nooit eerder op een volautomatische scooter gereden en ik vond het een vreemde ervaring! Alsof er iets mist! Alsof het speelgoed is, zoals de botsautotjes ofzo ;) maar het was wel leuk :)

Aangekomen bij het strand heb ik de motor geparkeerd en ben ik eerst een stukje over het strand gelopen om bij een kleine warung, een beetje uit de loop, even in de schaduw te gaan zitten en lekker wat te eten en te drinken. Bij die warung kwamen ook net een jong stel met een kindje van bijna 2 aan. Vrij snel raakte we een beetje aan de praat en het waren hele aardige mensen, toevallig ook uit Jogja. Ze vierde een beetje vakantie bij het strand. Ik kreeg complimenten over mijn Indonesisch (altijd leuk ;) ) en toen ze weg gingen vroegen ze of ze misschien met me op de foto mochten. Natuurlijk, als ik ze daar blij mee kan maken, in ruil voor een foto met mijn eigen fototoestel, haha. Bij het afscheid gaf ik het kindje ook een hand maar die werd helemaal verlegen, de moeder vertelde toen dat hij nog nooit een blanke van zo dichtbij had gezien, hihi.

Na deze kleine tussenstop heb ik een flink stuk over het strand gelopen, dat was heel lekker, maar achteraf misschien een beetje teveel zon! Ik had me wel ingesmeerd voor de rit maar blijkbaar met een te lage factor, want mijn net en mijn handen zijn alsnog verbrand :) Terwijl ik over het strand liep heb ik een nieuwe manier ontdekt om het aantal foto’s (waar ik aan meewerk) tot een minimum te beperken. Als iemand me vraagt of hij/zij een foto mag maken vraag ik in het Indonesisch: “waarom?” als ik vervolgens een antwoord krijg wil ik best even poseren, als er alleen gegiecheld wordt loop ik door. Tot nu toe heb ik nog hoeven poseren! Natuurlijk zijn er wel de nodige “stiekeme” foto’s van me gemaakt. Mensen die heel onopvallend bij mij in de buurt zelf gaan poseren, of mensen die ineens hun mobieltje tevoorschijn halen en de “omgeving” gaan filmen als ik langsloop… maar ach, daar doe je toch niks aan. Ik maak ook wel eens een foto van een Indonesiër dus staan we dan nu kiet?

Terug in Jogja heb ik de motor (netjes op tijd) ingeleverd en me vervolgens uitgebreid gewassen om het zand van het strand weer weg te krijgen, want het waaide heel hard dus het zand zat echt overal!


Foto’s van de het eethuisje, de mensen (die hun motor meteen even wassen ;) ), het eten en weer terug richting het strand.

Les krijgen
Toen ik 3 jaar geleden in Jogja was heb ik een paar prive lesjes Indonesisch genomen bij Rita. Ik kan me nog goed herinneren dat we samen in de tuin van Anouk zaten en dat ik er heeeel lang over deed om uit te leggen wat ik de dag ervoor gedaan had of waar ik geweest was! haha. Nu ik weer hier ben leek het me heel leuk om nu weer les te nemen bij Rita. Gelukkig was zij ook net terug gekomen uit Nederland en dus hadden we gister onze eerste ontmoeting. Ruim 2 uur in het Indonesisch praten is vermoeiend! maar het ging wonder boven wonder best wel goed. Ik heb het gevoel dat het een groot deel van mijn vocabulaire weer geactiveerd heeft en het was een hele goede oefening.

Als huiswerk moet ik een verhaaltje schrijven over mijn ervaringen tijdens het leren van Indonesisch in Nederland :) en ik moet de volgende keer vertellen over het boek wat ik aan het lezen ben. Ik lees namelijk Indonesische boeken! Ja echt… hahah Ik lees er op het moment 2. Het eerste is Pencuri Petir, dat is de Indonesische vertaling van The Lightning Thief, een boek over Griekse goden en gevechten in het heden… dit boek lees ik tegelijk in het Engels en in het Indonesisch en alle woorden die ik niet direct kan vertalen zoek ik op in het woordenboek en schrijf ik erbij. Dit gaat heel langzaam maar het is wel leerzaam, een beetje een projectje dus. Ik krijg er overigens wel een bijzondere woordenschat van, over goden, zwaarden, gevechten en de onderwereld ;)

Het andere boek wat ik op dit moment lees is De Journal, een reisdagboek van een Indonesisch meisje wat gaat backpacken. Dit verhaal is goed te volgens zonder woordenboek, ik begrijp zeker niet alles en af en toe raak ik even een paar zinnen de weg kwijt maar ik begrijp genoeg om het verhaal te kunnen volgen en zelfs af en toe te kunnen lachen om haar beschrijvingen van dingen die ze meemaakt of tegenkomt. Af en toe zoek ik een woord op maar zo min mogelijk, dat is heel leerzaam. Groot voordeel is dat het een stuk lekker leest als je een beetje door kunt lezen. Over dit boek moet ik de volgende keer dus wat uitgebreider vertellen, over wat ik heb gelezen en wat ze nu weer heeft meegemaakt!

Les geven
Vandaag was dan eindelijk de dag dat ik met Kasey naar het weeshuis kon om de mensen daar te ontmoeten. Het is een hele vriendelijke plek met aardige mensen. Na even met de directeur gepraat te hebben werden alle jongen bij elkaar verzameld om mij voor te stellen. Ik heb kort iets over mezelf verteld en vervolgens mochten ze vragen stellen. Dat durfde ze niet zo goed, maar uiteindelijk heb ik denk ik 3 vragen beantwoord. Toen was het tijd om te verplaatsen naar het andere huis waar (een deel van?) de meisje bij elkaar zat in een klaslokaal, ook daar werd ik voorgesteld en mochten ze vragen stellen. De meisjes waren iets dapperder en daar heb ik toch zeker 5 vragen beantwoord. Het was een beetje overweldigend om daar te zijn en kennis te maken met zoveel nieuwe mensen (en ook alles half in het Engels, half in het Indonesisch: verwarrend!) maar heel erg leuk! Dit weekend gaan de kinderen kamperen en ik ga zelf ook op een uitstapje  maar we hebben telefoonnummers uitgewisseld en waarschijnlijk kan ik vanaf dinsdag een paar keer per week daar heen om in kleine groepjes Engelse conversatie met de kinderen te oefenen.

Daarnaast heb ik van Rita informatie gekregen over een ander project, dat is wat verder uit Jogja maar daar woont een groep straatkinderen uit Jakarta en ze stellen buitenlanders die Engels met de kinderen willen oefenen altijd erg op prijs. Dus ik denk dat ik daar komende week ook eens ga informeren. Allemaal spannende ontwikkelingen dus!

Ohja, ik ben ook bezig om een korte presentatie over Nederland te maken die ik aan de kinderen kan laten zien en waarmee ik langs scholen in de buurt zou kunnen, om ze wat meer over andere culturen te leren. Zijn er nog dingen die ik echt niet mag vergeten te noemen/laten zien in die presentatie?

Een meisje wat ik ken van mijn bachelor had ik in Nederland al jaren niet gezien. Via facebook wist ik dat ze een paar weken door Indonesië zou gaan reizen met een vriendin en zij wist ook dat ik in Jogja ben. Vorige week kreeg ik eerst een berichtje via facebook en later een smsje, ze was in Jogja gearriveerd. Nu we aan de andere kant van de wereld zo dicht bij elkaar waren moesten we natuurlijk afspreken, daarom heb ik haar groepje ontmoet om gezamelijk te eten. Heel gezellig! Leuk om elkaar na zo’n tijd weer te zien (en bijzonder dat het in Jogja is) en gezellig om een keer met wat andere mensen te eten :) Ik hoop dat ze nog een leuke reis hebben, verder door Indonesië!

Mijn nieuwe ‘huis’
Ik ben verhuist naar een homestay bij Anouk in de straat. Ik heb prima kamer, heel mooi is anders ;) (gele muren, lelijke nepbloemen waar ibu heel trots op is) ik probeer er wat van te maken door een lelijk roze en wit gehaakt kleedje op tafel te vervangen door een mooier stofje en wat van m’n eigen spulletjes neer te zetten. Zo heb ik een mandje gekocht als “voorraadkast”. Verder ben ik wel heel blij met de ligging in het huis. Mijn kamer is in het hoekje en sluit direct aan op een stukje pottentuin dus lekker groen.

Op dit moment ben ik de enige gast in de homestay en dat is soms een beetje beklemmend. De vrouw van wie de homestay is en de jongere hulp zijn allebei heel aardig maar ze willen heel erg graag met me kletsen, het liefste de hele tijd. De afgelopen dagen voelde ik me niet zo lekker (knallende hoofdpijn en een pijnlijke keel) waardoor ik het slecht op kon brengen om gezellig te doen. Ik ben daardoor maar een beetje naar buiten gevlucht. Op zich prima maar als ik ‘te laat’ thuis kom krijg ik smsjes waar ik blijf. Ik begreep eerst niet zo goed waarom maar inmiddels ben ik erachter dat ze gewoon bangig zijn. Normaal doen ze ’s avonds niet alleen de voordeur maar ook het hek op slot. Als ik later thuis ben dan zij willen slapen dan kan dat niet. Ik heb nu dus afgesproken dat als ze wil slapen ze de sleutel kan klaarleggen en dat ik dan als ik thuis kom het hek op slot doe!

Het was wel opgevallen dat ik niet zo veel thuis was, want toen ik gisteravond thuis kwam vroeg ibu meteen of ik even gezellig bij haar kwam zitten. Het was eigenlijk best wel gezellig! Ze zei idd dat ze het leuk vind om met me te praten als ik thuis ben (goh) en dat ik gewoon thuis met hen mag eten als ik wil want mbak Rini kan heel goed koken ;) haha.

Om de dames een plezier te doen (en omdat ik het wel lekker vond om een beetje rustig thuis te werken) ben ik vandaag dus het grootste deel van de dag thuis geweest. Er werd natuurlijk wat gekletst, ik ben volgestopt met eten maar wonderbaarlijk genoeg heb ik zelfs een tijdje in redelijke rust kunnen werken en niet alleen toen ibu naar de kapper wilde en ze dus samen weg gingen ;) (na me eerst mee te vragen en toen ik zei dat ik liever thuis bleef zich meerdere keren te verontschuldigen dat ze me alleen lieten).

Het is al met al nog een beetje wennen in mijn nieuwe ‘huis’. Niet alleen ben ik nog opzoek naar een evenwicht tussen ‘gezelligheid’ tegenover ‘to much’ en tussen ‘nee zeggen’ tegenover ‘beleefd zijn’ maar ik moet ook nog een beetje wennen aan hoe het er precies aan toe gaat in huis. Ibu en mbak Rini wonen volgens mij al een tijdje met z’n tweeën, zo komen ze iig over, en het ziet eruit alsof ze het wel gezellig hebben samen. Ze praten gezellig, lachen en ibu helpt af en toe mee in de keuken. Toch zijn ze ook heel duidelijk anders in veel opzichten, onder andere wat betreft leeftijd, status en geloof. Voor hen gaan de overeenkomsten en de verschillen heel natuurlijk samen, maar ik moet er nog een beetje aan wennen. Zo voel ik me wel een beetje opgelaten als ibu heel luchtig zegt dat ze mbak Rini wel even kan commanderen om mijn kamer te vegen of voor me te koken als ze er zelf niet is. Nou weet ik wel dat dat waarschijnlijk gewoon haar werk is maar het was vooral de manier waarop ze het zei. Dat werd waarschijnlijk verergerd doordat ze af en toe een mix van Indonesisch en Engels praat, waardoor dingen heel andere kunnen klinken… Verder verbaasde ik me erover dat toen mbak Rini klaar was met koken ze in haar hokje verdween terwijl ibu en ik gingen eten. Tijdens het eten werd er wel gewoon met haar gepraat, door de open deur, dat dan weer wel. Toen wij klaar waren met eten ging mbak Rini afruimen en in de keuken nog even eten… ach, ik zal nog wel door krijgen hoe alles precies werkt denk ik en dat evenwicht zullen we ook wel vinden (als het nieuwe van mijn verblijf er een beetje af is ;) ).

En aan het werk?
Het vrijwilligen gaat helaas nog niet zo hard… afgelopen weekend had ik wel een afspraak met een Amerikaans meisje wat hier woont en eerder bij het weeshuis als vrijwilliger heeft gewerkt. Zij is een beetje mijn contactpersoon maar ook haar kost het veel moeite om in contact te komen met de directeur van het weeshuis. We hopen er vrijdag of zaterdag heen te gaan. Verder was het wel een heel leuk gesprek, gezellig en nuttig. Nu ik me weer wat beter voel wil ik ook langs wat scholen hier in de buurt gaan en vragen of ik daar iets kan doen en anders eventueel een presentatie kan geven over Nederland in het Engels. Kasey vertelde dat er in het onderwijs weinig aandacht is voor andere landen/culturen en dat er heel veel onwetendheid en vooroordelen zijn. Zij heeft zelf ook op meerdere scholen presentaties over Amerika gegeven en dat werd altijd met veel enthousiasme ontvangen. Dus ik ben benieuwd.

De komende tijd wil ik dus op die manier proberen een beetje contact te leggen en werk ik vast aan een presentatie en eventueel wat lessen. Daarnaast wil ik nog wat toeristische activiteiten ondernemen nu ik hier toch ben ;) ook om wat meer mensen te leren kennen en hoop ik verder te kunnen werken aan mijn Indonesisch (met een docent).

Natuurlijk heb ik mijn e-reader bij me met een vrachtlading aan boeken maar ik had ook 1 boek van papier bij me, voor bij het zwembad, het strand of op een andere plek waar ik mijn e-reader liever niet mee naar toe neem. Dat boek is inmiddels uit en nu heb ik zin in wijn!

Niet zomaar wijn, maar wijn van het domein Mas des Dames. Naast dat ik “Het Domein” een mooi boek vond om te lezen, interessant ook om meer te leren over het maken van wijn en het heeft me absoluut nieuwsgierig gemaakt naar de wijnen die er worden gemaakt bij Mas des Dames (dus ook vanuit marketing technisch oogpunt een goed boek ;) ). Alleen jammer dat ik hier in Jogja waarschijnlijk geen Mas des Dames wijn ga vinden…

Zoals beloofd een filmpje van het huis van Donny en Anouk.

http://www.youtube.com/watch?v=mjnna0H4yH8

Afgelopen nacht was er een totale maansverduistering. Natuurlijk zijn we opgebleven om te kijken. Aangezien het een heldere nacht was in Jogja konden we de maansverduistering goed zien!

Helaas is mijn camera niet goed genoeg om de kleuren net zo mooi weer te geven als in het echt maar het gaat om het idee ;)

Vandaag is een mooie dag!

Ik heb eindelijk de eerste volledige versie van mijn stageverslag kunnen versturen en terwijl ik mijn mail bekeek bleek ik ook reactie te hebben van de persoon met wie ik eerder contact had gehad over vrijwilligerswerk bij een weeshuis. Ik had een smsje van haar blijkbaar niet ontvangen. Gelukkig mailde ze me met haar nummer en heb ik inmiddels een afspraak om elkaar zondag te ontmoeten en samen bij het weeshuis langs te gaan :)

Nu alleen nog even een verblijf plaats regelen voor zondag (wanneer de moeder van Anouk aankomt) maar ook dat is misschien makkelijk op te lossen. Er zit namelijk een homestay bij Anouk in de straat die er van buiten wel goed uitziet, als het nou van binnen ook een beetje schoon is ga ik denk ik lekker daar “wonen” de komende weken. Ik vind de buurt waar Anouk woont leuk, ik weet er de weg een beetje, het licht vrij gunstig ten opzichte van de rest van Jogja en Anouk is natuurlijk gezellig dichtbij!

Nu ga ik snel wat was wegbrengen, want ik ben inmiddels wel echt door m’n kleren heen!

De afgelopen 2 dagen hebben Anouk en ik lekker van de zon genoten hier. Eind van de ochtend zijn we verantwoord ingesmeerd (ik met factor 50, Anouk met een wat lagere factor ;) ) richting het zwembad gegaan (een hotel hier in de buurt waar je mag zwemmen voor 10.000 IDR, inclusief een bekertje water) om een paar uurtjes te genieten van de warmte van het zonnetje en de verkoeling van het zwemwater.

Omdat ik de moed nog niet heb gehad om echt vroeg op te staan en te gaan hardlopen hier en ik af en toe toch echt iets sportief moet doen heb ik rondjes door het zwembad gezwommen (baantjes was een beetje moeilijk met de vorm van het zwembad). Gister heb ik een half uur gezwommen en vandaag drie kwartier :)

Op weg naar huis heb ik vanmiddag nog even wat fruit gekocht bij het kraampje hier vlak bij om thuis een heerlijk papaja sapje te maken en het genieten goed af te sluiten. De rest van de middag en avond wilde ik weer achter mijn laptop kruipen. Dat kon uiteindelijk pas wat later dan ik van plan was omdat de stroom (die toen we vanochtend wakker werden al uit was) nog steeds niet terug was. Gelukkig is het helemaal goed gekomen, de stroom doet het weer en voordat het donker was deden dus ook de lampen (en het stoplicht!) het weer.

Helaas nog niets gehoord van het weeshuis waar ik eerder contact mee had gehad en die ik deze week gemailt heb, maar wie weet komt het nog… Anders komende week even proberen langs te gaan of om iets anders te zoeken!