Het was een tijdje nog al lastig om een nieuwe afspraak te maken met het weeshuis. Ik had het eigenlijk al opgegeven, tot ik ineens een smsje kreeg: kun je morgenmiddag langskomen? Ja hoor, dat kan ik wel… Wat zal ik doen, zal ik een presentatie geven over Nederland? Ja, dat leek ze wel leuk.
Ik had eerder al wel wat informatie en foto’s verzameld om een presentatie te maken maar omdat het idee weer een beetje in de koelkast was gegaan moest ik toch nog bijna de hele presentatie maken. Na een paar uurtjes in het internetcafé had ik best een leuke presentatie (als zeg ik het zelf). Vooral veel foto’s.
Uiteindelijk stond ik dus met mijn presentatie voor een stuk of 40 kinderen. Ondanks dat de elektriciteit nog even een minuut of 10 uitviel ging de presentatie verder op zich wel goed. Ik vond alleen dat de kinderen niet echt geïnteresseerd overkwamen. Ik heb erg mijn best gedaan om ze erbij te betrekken door vragen te stellen; wat ze al wisten, hoe dat in Indonesië zat etc maar het hielp niet erg… Na afloop mochten ze vragen stellen, ondanks dat de meeste naar mijn idee hadden zitten slapen (of kletsen) waren er toch nog wel wat vragen en na afloop kreeg ik van iedereen een handje. Al met al vond ik het niet zo’n heel groot succes maar de mensen van het weeshuis hebben me meerdere keren verzekerd dat de kinderen het vast heel interessant vonden etc… ach, al was er maar één die het leuk vond dan ben ik blij 
Klinkt goed schat. Hoe reacties gezien kunnen worden is toch altijd lastig. Men vond het goed en je hebt je best gedaan, dat is goed.
Is misschien ook erg ver weg zo’n land van die blanke, grote vrouw?!