Arda Op Reis

Af en toe vraag ik me af of mijn Indonesisch voor of achteruit gaat!?! Toen ik van de week ging zwemmen zei ik bij het hotel in het Indonesisch: “zwemmen voor 1 persoon” terwijl ik het juiste bedrag overhandigde.

Vervolgens liet het meisje me een tijdje wachten terwijl ze iets zocht en ging vragen (wat ik al een beetje vreemd vond, maar ik was tegelijkertijd met iemand anders in gesprek dus ik had er niet veel aandacht voor) om vervolgens terug te komen en me in het Engels te vragen: “Je wilt voor dit bedrag bananen kopen?”

Euhm.. nee! Hahaha

Jamu
Van de week heb ik een Jamu and Massage toer gedaan. Jamu is een (traditioneel) kruidenmengsel wat je drinkt. Je kunt het drinken voor algehele gezondheid maar er zijn ook vele varianten die (zouden) helpen tegen allerlei kwaaltjes. Veel mensen in Indonesië gaan nog steeds liever (eerst) naar een genezer die jamu’s maakt dan naar een westerse arts.

Met een gids ben ik langs verschillende jamu plekken geweest. Eerst gingen we naar de markt om de verse ingrediënten te bekijken en een oude vrouw jamu’s maakt. Niet zomaar iedereen kan (een goede) jamu maken. Deze vrouw heeft er talent voor en dat heeft ze van haar moeder geërfd. Een deel van de jamu kan ze thuis al voorbereiden en ze heeft grote schalen met gekleurd water voor zich staan. Ter plekke past ze de jamu dan aan op jou specifieke klachten/wensen. Omdat ik nergens last van het op het moment heb ik een jamu voor algehele gezondheid geprobeerd. De smaak was typisch. Ik vond het niet echt vies maar heel lekker is ook anders. Ik vind het heel lastig om de smaak te omschrijven maar het was een soort combinatie tussen bitter en kruidig. Daarna drink je een algemeen drankje wat vaak een beetje zoetig is om te neutraliseren (ook die vond ik niet vies maar ook niet echt lekker).

Na de markt zijn we naar een winkel geweest waar ze pakketten met gedroogde ingrediënten verkopen om thuis zelf jamu te maken. Om het verschil te proeven tussen jamu van verse en van gedroogde ingrediënten heb ik ook daar een jamu voor algehele gezondheid geprobeerd. Deze was bitterder en minder lekker dan de jamu van verse ingrediënten op de markt…

Tot slot zijn we naar een moderne jamu winkel geweest. Hier zitten de kruidenmengseltjes kant en klaar in portie zakjes of in capsules. Opvallend is dat het assortiment aan jamu’s heel anders is dan bij de traditionele winkels. Heel veel van de moderne jamu’s zijn gericht op seks. Er zijn jamu’s die helpen tegen impotentie, die lust opwekken, die borsten laten groeien, die de vagina van de vrouw droog maken (om zo haar man meer te bevredigen), die de vagina weer nauw maken (terug naar maagd…) of die de menstruatie opwekken (een soort morning after pil). Of het allemaal echt werkt daar zijn de meningen over verdeeld.

Massage
Naast het informatieve gedeelte over de jamu’s ben ik ook naar een massage salon geweest waar alleen maar blinde mensen werken. Zij komen van verschillende plekken op Java, worden opgeleid tot masseur met geld van de overheid en krijgen vervolgens gratis onderdak bij deze massage salon wonen om geld te kunnen verdienen met masseren. Veel van deze mensen werken steeds een week in de massage salon en gaan dan kort terug naar hun familie.

De massage salon is een ruimte met bedjes, dicht bij elkaar, gescheiden door gordijnen. Toen de massage begon werd het me al snel duidelijk dat dit geen ontspannende massage ging worden. De vrouw die mij masseerde was goed en meestal houd ik wel van een stevige massage, maar niet van Indonesisch stevig (en dan hield ze zich misschien nog wel in ook…). Soms was het even ontspannend maar af en toe deed het echt pijn en moest ik heel erg mijn best doen om mijn spieren enig sinds te ontspannen. Binnenkort dus maar een massage om bij te komen van mijn massage

Maskertje
Na mijn “ontspannen” massage en de informatieve les over jamu mocht ik zelf nog een maskertje maken. Het blijkt dat je heel simpel van wat plak rijst (korrels 2 uur laten weken in wat water) en een klein stukje kaneel een verfrissend maskertje kunt maken. Als de rijst opdroogt wordt het maskertje hard en de kaneel heeft verjongende effecten. Dit was een leuke afsluiting van een interessante ochtend.

Na jaren op mezelf gewoond te hebben in Amsterdam woon ik hier in Yogya ineens in huis bij 2 Indonesische moeders en dat is even wennen kan ik je vertellen! Begrijp me niet verkeerd, ze zijn heel aardig en bedoelen het allemaal goed. Ik ben er inmiddels zelfs redelijk aan gewend dat me de hele tijd gevraagd wordt waar ik heen ga, waar ik vandaan kom en met wie ik heb afgesproken. MAAR, af en toe gebeuren er (vlak achter elkaar) een aantal dingen waardoor ik het allemaal heel erg beklemmend vind ineens.

Zo krijg ik regelmatig commentaar als ik laat thuis kom of laat op sta (of laat uit m’n kamer kom dus eigenlijk) en dat ik teveel zou slapen (en dat terwijl ik mbak Rini al een paar keer midden op de dag of begin van de avond slapend voor de tv heb aangetroffen…). Het toppunt was eigenlijk dat ik van de week om kwart over 7 de deur uit moest om te sporten (ik hoefde dus alleen kleren aan te trekken, nog geen 5 minuten werk) en dat mbak Rini me om half 7 ging smsen dat het al half 7 was en dat ik moest op staan om me vervolgens om 7 uur te bellen omdat ik mijn kamer nog niet uit was. Op zo’n moment moet ik echt even diep ademhalen en aan iets leuks denken… ik weet namelijk dat ze het lief bedoeld maar het irriteert me tegelijkertijd.

Het hielp denk ik niet echt mee dat ik in dezelfde week al 2 andere “zucht” momentjes had. De eerste toen ik op een ochtend 2 keer vrij snel achter elkaar naar de WC ging en me meteen gevraagd werd of ik ziek was en wilde weten wat ik had gegeten want daar kwam het vast door (en ze me er de rest van de dag mee lastig bleven vallen omdat ze niet geloofde dat ik me prima voelde). De andere veroorzaakt door de docent van een Engelse cursus voor kinderen die bij mij thuis kwam om te overleggen over de trip waarbij ik zou assisteren en vervolgens toestemming vroeg aan ibu of ik wel mee mocht. Vervolgens heb ik bijna 10 minuten zitten luisteren hoe zij een heel gesprek voerde over wie er nog meer mee zou gaan, wat ik zou moeten doen en of ik opgehaald zou worden, terwijl ik mijn best deed om deel te nemen aan het gesprek in plaats van alleen als onderwerp te fungeren :S

Gelukkig is het allemaal niet alleen maar negatief! Van de week had ik me laten overhalen om mee te gaan naar het huis van Balinese vrienden van ibu zodat ze me kon showen Daar aan gekomen bleek er naast een uitgebreide selectie aan Balinese gerechten (allemaal heel lekker maar pittig; no need for sambal ) een grote groep vrienden van hun zoon te zijn. Het was een hele gezellige avond en ik vond het leuk om wat Indonesische studenten te leren kennen.

Ook ben ik van de week mee geweest naar het senam (gym) groepje van ibu. De eerste poging mislukte omdat ibu dacht dat het om 8 uur begon, maar toen wij daar om iets over 8 aankwamen bleken ze al om half 8 te zijn begonnen en konden we dus nog 5 hele minuten mee doen Om het een eerlijke kans te geven ben ik dus nog maar een keertje mee geweest. De tweede keer waren we wel op tijd en kon ik de volledige les meemaken en dat was een ware cultuurshock! Om te beginnen kwamen de meeste vrouwen redelijk degelijk gekleed binnen maar bij ongeveer de helft gingen vervolgens zoveel kleding uit dat ik me afvroeg of ze zich bewust waren van de volledig glazen gevel van het gebouw… een ultra kort broek/rokje (soort tennisrokje) met een bijpassend topje niet veel groter dan een sport BH is hier blijkbaar in de mode. Helaas kunnen veel vrouwen beter eerst nog wat meer sporten voordat ze zich in het openbaar in zulke niets verhullende kleding vertonen. Verder was de inhoud van de les niet helemaal wat ik ervan gehoopt had. Ongeveer de helft van de les bestond uit gewiebel met armen, het was niet zwaar en het leek niet echt specifiek maar als je ze maar lang genoeg in de lucht houd (en beweegt) worden ze vanzelf moe dus dat is gelukt. De andere helft van de les bestond uit geschud met billen (wat iedereen erg enthousiast deed ) en het herhaaldelijk kantelen van het bekken (op zo’n manier dat het vrijwel onmogelijk was om geen last te krijgen van je onderrug). Tot slot hebben we nog zeker 3 seconden iets met benen gedaan en gerekt. Er waren hele vriendelijke mensen en het was erg grappig om een keer mee te maken maar voor mijn beweging vond ik het niet erg zinvol. Ik besefte me daardoor wel dat ik het mis om echt te sporten dus ik ga van de week eens kijken of ik misschien ergens anders een groeples of gymgroepje kan vinden waar ik wel moe van word en anders moet ik misschien toch de hardloopschoenen die ik bij me heb eens gaan gebruiken…

Wat betreft het wonen bij mijn 2 Indonesische moeders, dat gaat (nog steeds) met ups en downs. Gelukkig is het huis van Anouk nooit ver weg! Zelfs nu Anouk er even niet is blijft het een goede plek om af en toe heen te vluchten als ik even geen aandacht wil, ik ben dan ook erg blij dat ik regelmatig de tuin mag sproeien

Van de week ben ik een dagje mee geweest op excursie met een groep schoolkinderen. De kinderen wonen allemaal in Temanggung en volgen daar tijdens hun vakantie een Engelse cursus. Hun excursie naar het kraton in Jogja en het strand is ook bedoelt hun Engelse conversatie skills te oefenen met toeristen. Omdat het soms lastig is om op locatie toeristen te vinden waar alle kinderen mee kunnen oefenen (en omdat de kinderen in het begin erg verlegen zijn) ben ik via via gevraagd om de hele dag mee te gaan.

De kinderen moesten ongeveer 3 uur rijden om in Jogja te komen, voordeel voor mij was dat ik daardoor niet zo vroeg op hoefde Om kwart voor 10 werd ik opgehaald om de kinderen (en docenten/begeleiders) te ontmoeten bij het Kraton. De groep bestond uit zowel kinderen met basisschoolleeftijd als kinderen met begin middelbareschoolleeftijd maar allemaal waren ze even verlegen toen ik door één van de docenten werd voorgesteld. De ouderen werden licht gedwongen om zich aan me voor te stellen (ik kreeg de opdracht om ze als reactie een vraag te stellen) en al snel volgde er ook een paar nieuwsgierige/dappere jongere kinderen die zich ook voor wilde stellen of een vraag wilde stellen, onder aanmoediging van de docent (lees: influisteren van de vraag in het Engels). Nu de groep compleet was hebben we een uitgebreide foto sessie gehouden met de hele groep en daarna de toer door het Kraton vervolgd. Tijdens de toer twijfelde sommige kinderen volgens mij wat ze interessanter vonden, mij of het Kraton. Ik heb meerdere keren geposeerd voor foto’s (natuurlijk alleen als ze netjes in het Engels vroegen of ze met me op de foto mochten ). De toer eindigde bij het podium waar gamalan muziek is en wordt gedanst, daar hadden we tijd om te kijken. Na het dans optreden was er nog wat tijd over en er vormde zich al snel een soort kring om mij heen en de stroom aan vragen kwam langzaam op gang. Het was duidelijk welke vragen ze geoefend hadden (ik zag ook meerdere briefjes te voorschijn komen) want ik heb meerdere keren verteld over mijn hobby’s en mijn favoriete Indonesische eten maar de vragen werden langzaam creatiever.

Na het Kraton (en bidden) ging ik mee in de bus, eten en door naar het strand. Ook tijdens de bus reis heb ik vragen beantwoord, vragen gesteld en ben ik zelfs geïnterviewd met de microfoon zodat de hele bus het kon horen Aangekomen bij het strand heb ik het grootste deel van de tijd met de docenten gepraat. De kinderen waren allemaal super blij toen ze de zee zagen en hebben (met onderbreking van het spelen van een paar spelletjes) de hele middag in de golven gespeeld. Helaas was ik vergeten een extra setje kleding mee te nemen dus heb ik (tot teleurstelling van de kinderen) geprobeerd mijn kleren een klein beetje droog te houden (wat natuurlijk niet echt goed lukte ). Ook op het strand heb ik als een volleerd model uitgebreid geposeerd voor heel veel foto’s!

Van het strand zijn we via een winkel om oleh-oleh te kopen (cadeautjes voor thuis, alleen maar etenswaren, lekker Indonesisch ) terug gereden naar Jogja. In de bus terug hebben we nog wat foto’s genomen, heb ik nog wat vragen beantwoord en niet te vergeten telefoonnummers en facebook uitgewisseld. Nadat ik als dank een t-shirt van de cursus en een hele mooie sarong in ontvangst mocht nemen was ik rond 7 uur weer thuis na een hele leuke maar ook erg vermoeiende dag! Ik heb veel berichtjes ontvangen van de kinderen (en docenten) dat ze het heel erg leuk vonden om me te ontmoeten en om te kunnen oefenen, heel lief. Ik vond het erg leuk om te zien hoe sommige kinderen veranderen van heel verlegen en afwachtend naar uitgebreid vragen stellen. En het was erg leuk dat uiteindelijk in de bus op weg terug naar Jogja zelf één van de meest verlegen meisjes me toch in het Engels durfde te bedanken dat ik mee was geweest

Van de week wilde ik een Indonesische film kijken, leek me een goede oefening voor mijn Indonesisch, en dus ben ik met mijn nieuw verworven scheurijzer naar de bioscoop gereden. Ik blijf me er iedere keer over verbazen dat er nergens informatie over de films hangt, alleen posters… een film uitzoeken op basis van de poster dan maar: Milli & Nathan. Omdat ik een kaartje voor een Indonesische film (zonder ondertiteling) wilde kopen verwachte ik eigenlijk uitgelachen te worden door de verkoopster. Op de een of andere manier wordt er altijd veel gegiecheld en naar collega’s gekeken als ik iets wil kopen of vragen maar het viel dit keer reuze mee! Ik voelde me een stuk meer op m’n gemak dan de vorige keer toen ik binnen kwam in een vrijwel uitgestorven bioscoop complex en werd aangestaard door zo ongeveer al het personeel en de overige bezoekers. De vorige keer verbaasde ik me er erg over dat de film te vroeg begon! (en dat in een land waar iedereen altijd te laat komt ) maar dit keer begon de film gelukkig gewoon op het juiste moment.

Milli & Nathan was niet echt een goede film… maar vermakelijk genoeg. Ondanks dat ik niet alles in detail begreep, zeker niet de momenten waarop een groepje vrienden een soort woordspelletje speelde… maar genoeg om te begrijpen waar het verhaal over ging. De film begint op de middelbareschool waar Milli en Nathan een relatie krijgen, maar Nathan doet eigenlijk vrijwel vanaf het begin een beetje raar. Als Milli zegt dat ze niet naar de universiteit wil maar een boek wil schrijven maakt Nathan het uit. Door de gehele film zijn ze af en toe bij elkaar en dan weer niet. Milli schrijft inderdaad 2 boeken en Nathan wordt architect (of zoiets). Als het er uiteindelijk op lijkt dat ze misschien toch bij elkaar komen aan het einde, maakt Nathan er plotseling (weer) een einde aan door te zeggen dat hij met iemand anders gaat trouwen. Uiteindelijk blijkt dat hij helemaal niet met iemand anders ging trouwen maar al gedurende de hele film ziek was en inmiddels is overleden. Hij heeft Milli een brief geschreven om het uit te leggen. Hij wilde liever dat ze boos op hem was dan verdrietig omdat hij dood zou gaan. Beetje klef verhaal dus maar het zouden op zich componenten kunnen zijn voor een goede film, maar in dit geval was het alleen maar klef… Toch ben ik blij dat ik erheen ben gegaan, ik vond het leuk om te merken dat ik de film redelijk kon volgen en ik heb er vast weer iets van geleerd

Vorige week kregen Anouk en Donny een smsje dat het eerste kindje van Rahmat en zijn vrouw was geboren! Meteen zijn we even langs gegaan bij de “kraamkliniek” waar ze nog waren. Heel anders dan in Nederland is het hier gebruikelijk om nog niet meteen de naam van het kindje bekend te maken, maar dat het een dochter was konden ze ons wel vertellen. Wat een klein hummeltje!

Van de week heb ik dus even geshopt voor een baby cadeautje en ben ik langs gegaan. De naam is inmiddels ook bekend. Hieronder een paar foto’s van Rimbun Talenta (alleen en met mama en papa).

Sinds een paar dagen ben ik de trotse (tijdelijke) eigenaar van een Indonesisch scheurijzer met 4 versnellingen! Ik moest gister wel even wennen (lees: de motor reed de parkeerplaats van een restaurantje hier af terwijl ik dat nog niet helemaal van plan was) vooral omdat ik wel moet schakelen maar er geen koppeling is… ook was ik af en toe in de war omdat ik bij het opschakelen voor alle versnellingen de schakelpook naar beneden moet trappen en bij het terugschakelen omhoog. Allemaal net een beetje anders dan mijn vertrouwde alpje dus, maar het went snel. Toen ik vanochtend opstapte ging het eigenlijk vrij soepel.

Af en toe wordt ik ingehaald door een “echte” motor (al is dat vaak nog steeds maar 250cc) en dan ben ik wel even jaloers maar die van mij rijdt heerlijk. Het is lekker om een eigen brommer te hebben zodat ik makkelijk overal heen kan (zonder me te hoeven omkleden omdat ik helemaal bezweet ben) en ook voor de lange afstanden is het erg prettig. Dat laatste is erg fijn aangezien ik volgende week bij een ander project ga kijken waar ik waarschijnlijk Engels kan oefenen met de kinderen die daar wonen, en dat project licht een stukje buiten Jogja…

Naast het type motoren wat hier rondrijd zijn er meer verschillen met Nederland. Een groot verschil zijn de voertuigen op de weg. De wegen zijn hier vol, vooral met motoren en in mindere maten met auto’s, vrachtwagens en bussen in alle mogelijke formaten. Ik begrijp echt niet waarom mensen hier met een auto de weg op gaan binnen de stad! Een motor is echt een stuk efficiënter, op de weg en met parkeren, de auto is volgens mij dan ook voornamelijk een status symbool. Kleine auto’s bestaan hier nauwelijks. Iedereen die een auto heeft rijdt in een grote, opzichtige auto.

Een ander verschil zijn de verkeersregels, die zijn er namelijk niet. Al is dat niet helemaal waar. Ik heb er laatst eentje ontdekt, namelijk: de bus heeft altijd voorrang en als je het niet geeft dan neemt ie het. Is de bus groter, dan is de kans op voorrang nemen groter… Verder let iedereen alleen op het verkeer voor zich en meestal gaat dat goed. Bij mij zorgt het tegelijkertijd voor een redelijk ontspannen rijstijl. Eigenlijk is alleen voor je kijken best natuurlijk (ok, ik kan de neiging om af en toe toch over m’n schouder of in m’n spiegels te kijken niet altijd onderdrukken), tegelijkertijd ben ik heel alert en heeft mijn linker duim inmiddels een vaste positie tussen de toeter en de richtingaanwijzer.

Het gebruik van de toeter is nog zo’n verschil. Ik merkte dat ik in het begin me vaak een beetje aangevallen voelde als mensen ineens (naar me) toeterde, ik deed toch niets gevaarlijks of onverwachts? Ondertussen heb ik ook beter door dat de toeter hier gewoon zeer veel gebruikt wordt. Natuurlijk voor het afwenden van direct gevaar maar ook gewoon als waarschuwing: “hé, ik ga je inhalen”, en ik doe zelf lekker mee. Voorzorgsmaatregelen nemen met de toeter is niet geheel onverstandig, veel andere bescherming is er niet. Natuurlijk dragen de meeste volwassenen wel de verplichte helm maar ondertussen zit iedereen op de motor met de vreemdste voorwerpen gehuld in niet meer dan een korte broek, een t-shirt met korte mouwen en slippers. Waar ik in Nederland nooit op de motor stap zonder volledige bescherming doe ik hier rustig mee met de rest… echt veel keus heb ik trouwens ook niet want ik heb nog nergens een motorpak of motorlaarzen gezien. Laat ik er dus maar voor zorgen dat ik niet onderuit ga!

Tot slot het verschil in prijs. Waar ik in Nederland toch wel even zou nadenken over het huren van een motor moet je het hier gewoon doen, voor een maand betaal ik omgerekend 50 euro (met dank aan Donny). In Nederland ben ik blij dat mijn alpje zuinig rijdt (en dat er niet zoveel in de tank kan, want dan spreid ik de kosten wat meer ) maar toch schrik ik altijd een beetje als ik de liter prijs van de benzine zie, hier kost een liter benzine maar 38 cent!

Rede genoeg dus om er de komende maand veelvuldig op uit te trekken met mijn nieuw verworven Indonesische scheurijzer! Ohja, het is natuurlijk wel gewoon een Honda, dat is wel hetzelfde

Gisterochtend stond ik lekker vroeg al buiten om een becak te nemen naar ViaVia waar ik om 8 uur opgehaald zou worden door Rita. Met Rita, Agus (een nieuwe gids ‘in opleiding’), een chauffeur en 2 Belgische gasten gingen we op pad. Het Belgische stel zou met Rita in een paar dagen over land richting Bali reizen en ik mocht met ze mee voor hun eerste etappe: naar candi’s Ceto en Sukuh. Ik had de Belgen nog niet eerder gezien maar het bleek een heel leuk stel te zijn die voor hun 10 jarig huwelijk met z’n tweeën (zonder kinderen) 3 weken door Indonesië reizen. In de auto konden we gezellig kletsen waardoor de ruim 3 uur durende rit vrij snel voorbij ging. De eerste stop was candi Ceto (tempel Ceto).

Candi Ceto ligt op ongeveer 1400 meter hoogte, 40 kilometer van Solo af op de flank van de Lawu vulkaan. Het is een Hindoeïstische tempel, gebouwd in de 15e eeuw en herontdekt door van der Vlies in 1842. De tempel staat bekend om de vruchtbaarheidssymbolen waar de Javanen nog steeds hun offers aan komen brengen. Vanaf deze tempel zijn er in 3 uur door de kruidnagel en theeplantages, velden met wortel, peultjes en tabak naar candi Sukuh gelopen. Het was een hele mooie wandeling! Veel verschillende dingen gezien onderweg; dus verschillende plantages en velden waar al dan niet mensen aan het werk waren maar ook diverse bossen et cetera. Gelukkig was het een beetje bewolkt en hadden we dus niet de hele tijd volle zon, want ik weet niet of ik het dan net zo leuk had gevonden! Haha. Het was nu eigenlijk wel warm genoeg

Ondanks dat Candi Sukuh ook op de helling van de Lawu vulkaan ligt en net als candi Ceto in de 15e eeuw is gebouwd zijn ze heel anders. Candi Sukuh was één van de laatste bouwwerken voordat de Islam Java overspoelde in de 16e eeuw. Daarnaast heeft deze tempel (voor Indonesië) een hele bijzondere vorm, de tempel heeft de vorm van een piramide. Wat ook heel bijzonder is aan candi Sukuh is dat de pramide niet volgens de bestaande richtlijnen voor Hindoeïstische tempels is gebouwd, anders dan andere tempels is candi Sukuh niet symmetrisch maar loopt trapsgewijs op. De Sukuh tempel is, net als candi Ceto, rijkelijk versierd met vruchtbaarheidssymbolen en een aantal mooie reliëfs die fragmenten uit het Ramajana en het Mahabharata-epos tonen. De vruchtbaarheidssymbolen zijn soms erg expliciet, zoals een groot beeld van een stijve penis (met 2 geïmplanteerde balletjes naast de eikel voor extra genot voor de vrouw) of een beeld van een man die zijn eigen, stijve, penis in zijn hand heeft.

Ondanks dat candi Ceto en Sukuh heel bijzonder zijn worden ze maar weinig bezocht door toeristen, waarschijnlijk door de (afgelegen) ligging. Na ons bezoek aan de tempels hebben we gezellig samen gegeten en zijn we vroeg naar ons hotel gegaan om lekker op te frissen, uit te rusten en vroeg te gaan slapen. Toen we aankwamen bij het hotel was het al donker maar zelfs in het donker zag het uitzicht er veelbelovend uit. Vanochtend werd die belofte inderdaad ingelost en hebben we kunnen ontbijten ten overstaan van een prachtig vergezicht (ondanks de lichte bewolking). Helaas was het vannacht een beetje koud (wat een hele grappige vermenging van mijn dromen met de werkelijkheid opleverde!) en heb ik (misschien daardoor?) een beetje onrustig geslapen en was ik dus nog steeds redelijk moe.

Na het ontbijt ging het reisgezelschap verder richting Bromo en in weer terug naar Jogja. Ik werd afgezet bij het busterminal waar ik de bus naar Solo kon nemen. Daarop volgde er een reis van enkele uren met de bus, becak, trein en weer met de becak maar 5 uur nadat we waren vertrokken uit het hotel was ik weer thuis in Jogja. Ondanks dat ik warm en plakkerig thuis kwam heb ik er wel van genoten. Het was een goede gelegenheid om in een ontspannen situatie nog eens mijn Indonesisch te oefenen met wat mensen (lees: niemand kan ergens heen dus dan ga je vanzelf met elkaar praten) en dat was leuk. Veel complimenten gehad over mijn Indonesisch (altijd leuk), al waren ze meer dan eens niet helemaal waar (zoals: “je spreekt al vloeiend Indonesische…” heel lief maar niet waar ). Alles ging eigenlijk ook vrij soepel. Rita had bij het hotel alvast voor me gevraagd hoeveel de bus ongeveer zou kosten en hoe ver het was van de bus terminal in Solo naar het treinstation (voor de kosten van de becak). Dat was erg fijn, en gelukkig kan ik het onderweg natuurlijk gewoon vragen . Zo heeft een man in een uniform bij de bus terminal in Solo (die ik wilde vragen wat een redelijke prijs zou zijn voor de becak) me nog heel vriendelijk geholpen met onderhandelen met de becak chauffeur toen die me probeerde af te zetten (lees: hij zei tegen de chauffeur dat die moest zakken met de prijs toen hij niet met mij wilde onderhandelen)! Haha. Op het trein station kon ik mooi even checken of ik wel in de goede trein naar Jogja zou stappen bij de vrouw waar ik tijdens het wachten mee had zitten praten. Kortom, genoeg behulpzame mensen. Dat was een mooie afsluiting van dit leuke uitstapje!!

De tijd dat Anouk d’r moeder in Jogja was had ze een motor gehuurd. Omdat zij gister ochtend al heel vroeg met de trein ging en de motor tot het einde van de middag was gehuurd mocht ik deze (heel lief) de rest van de dag gebruiken. Tot nu toe doe ik alles in Jogja met de fiets en dat gaat prima, maar nu ik een motor tot mijn beschikking had kon ik van de gelegenheid gebruik maken om wat verder weg te gaan. Ik heb daarom de tank vol gegooid (voor 85 cent) en ben er met de motor (ok; automatisch scootertje, maar toch ) op uit getrokken richting pantai Parangtritis. Het was heel lekker om de stad eventjes uit te zijn. Tijdens het ritje van drie kwartier merkte ik al snel dat het rustiger werd op de weg en dat er meer groen te zien was. Ik had tijdens het rijden zelfs tijd om een beetje van de zon en het uitzicht te genieten (niet teveel, want zo reed ik bijna in een heel groot gat midden in de weg wat ik pas op het laatste moment zag!). Ik had trouwens nog nooit eerder op een volautomatische scooter gereden en ik vond het een vreemde ervaring! Alsof er iets mist! Alsof het speelgoed is, zoals de botsautotjes ofzo maar het was wel leuk

Aangekomen bij het strand heb ik de motor geparkeerd en ben ik eerst een stukje over het strand gelopen om bij een kleine warung, een beetje uit de loop, even in de schaduw te gaan zitten en lekker wat te eten en te drinken. Bij die warung kwamen ook net een jong stel met een kindje van bijna 2 aan. Vrij snel raakte we een beetje aan de praat en het waren hele aardige mensen, toevallig ook uit Jogja. Ze vierde een beetje vakantie bij het strand. Ik kreeg complimenten over mijn Indonesisch (altijd leuk ) en toen ze weg gingen vroegen ze of ze misschien met me op de foto mochten. Natuurlijk, als ik ze daar blij mee kan maken, in ruil voor een foto met mijn eigen fototoestel, haha. Bij het afscheid gaf ik het kindje ook een hand maar die werd helemaal verlegen, de moeder vertelde toen dat hij nog nooit een blanke van zo dichtbij had gezien, hihi.

Na deze kleine tussenstop heb ik een flink stuk over het strand gelopen, dat was heel lekker, maar achteraf misschien een beetje teveel zon! Ik had me wel ingesmeerd voor de rit maar blijkbaar met een te lage factor, want mijn net en mijn handen zijn alsnog verbrand Terwijl ik over het strand liep heb ik een nieuwe manier ontdekt om het aantal foto’s (waar ik aan meewerk) tot een minimum te beperken. Als iemand me vraagt of hij/zij een foto mag maken vraag ik in het Indonesisch: “waarom?” als ik vervolgens een antwoord krijg wil ik best even poseren, als er alleen gegiecheld wordt loop ik door. Tot nu toe heb ik nog hoeven poseren! Natuurlijk zijn er wel de nodige “stiekeme” foto’s van me gemaakt. Mensen die heel onopvallend bij mij in de buurt zelf gaan poseren, of mensen die ineens hun mobieltje tevoorschijn halen en de “omgeving” gaan filmen als ik langsloop… maar ach, daar doe je toch niks aan. Ik maak ook wel eens een foto van een Indonesiër dus staan we dan nu kiet?

Terug in Jogja heb ik de motor (netjes op tijd) ingeleverd en me vervolgens uitgebreid gewassen om het zand van het strand weer weg te krijgen, want het waaide heel hard dus het zand zat echt overal!

Foto’s van de het eethuisje, de mensen (die hun motor meteen even wassen ), het eten en weer terug richting het strand.

Les krijgen
Toen ik 3 jaar geleden in Jogja was heb ik een paar prive lesjes Indonesisch genomen bij Rita. Ik kan me nog goed herinneren dat we samen in de tuin van Anouk zaten en dat ik er heeeel lang over deed om uit te leggen wat ik de dag ervoor gedaan had of waar ik geweest was! haha. Nu ik weer hier ben leek het me heel leuk om nu weer les te nemen bij Rita. Gelukkig was zij ook net terug gekomen uit Nederland en dus hadden we gister onze eerste ontmoeting. Ruim 2 uur in het Indonesisch praten is vermoeiend! maar het ging wonder boven wonder best wel goed. Ik heb het gevoel dat het een groot deel van mijn vocabulaire weer geactiveerd heeft en het was een hele goede oefening.

Als huiswerk moet ik een verhaaltje schrijven over mijn ervaringen tijdens het leren van Indonesisch in Nederland en ik moet de volgende keer vertellen over het boek wat ik aan het lezen ben. Ik lees namelijk Indonesische boeken! Ja echt… hahah Ik lees er op het moment 2. Het eerste is Pencuri Petir, dat is de Indonesische vertaling van The Lightning Thief, een boek over Griekse goden en gevechten in het heden… dit boek lees ik tegelijk in het Engels en in het Indonesisch en alle woorden die ik niet direct kan vertalen zoek ik op in het woordenboek en schrijf ik erbij. Dit gaat heel langzaam maar het is wel leerzaam, een beetje een projectje dus. Ik krijg er overigens wel een bijzondere woordenschat van, over goden, zwaarden, gevechten en de onderwereld

Het andere boek wat ik op dit moment lees is De Journal, een reisdagboek van een Indonesisch meisje wat gaat backpacken. Dit verhaal is goed te volgens zonder woordenboek, ik begrijp zeker niet alles en af en toe raak ik even een paar zinnen de weg kwijt maar ik begrijp genoeg om het verhaal te kunnen volgen en zelfs af en toe te kunnen lachen om haar beschrijvingen van dingen die ze meemaakt of tegenkomt. Af en toe zoek ik een woord op maar zo min mogelijk, dat is heel leerzaam. Groot voordeel is dat het een stuk lekker leest als je een beetje door kunt lezen. Over dit boek moet ik de volgende keer dus wat uitgebreider vertellen, over wat ik heb gelezen en wat ze nu weer heeft meegemaakt!

Les geven
Vandaag was dan eindelijk de dag dat ik met Kasey naar het weeshuis kon om de mensen daar te ontmoeten. Het is een hele vriendelijke plek met aardige mensen. Na even met de directeur gepraat te hebben werden alle jongen bij elkaar verzameld om mij voor te stellen. Ik heb kort iets over mezelf verteld en vervolgens mochten ze vragen stellen. Dat durfde ze niet zo goed, maar uiteindelijk heb ik denk ik 3 vragen beantwoord. Toen was het tijd om te verplaatsen naar het andere huis waar (een deel van?) de meisje bij elkaar zat in een klaslokaal, ook daar werd ik voorgesteld en mochten ze vragen stellen. De meisjes waren iets dapperder en daar heb ik toch zeker 5 vragen beantwoord. Het was een beetje overweldigend om daar te zijn en kennis te maken met zoveel nieuwe mensen (en ook alles half in het Engels, half in het Indonesisch: verwarrend!) maar heel erg leuk! Dit weekend gaan de kinderen kamperen en ik ga zelf ook op een uitstapje  maar we hebben telefoonnummers uitgewisseld en waarschijnlijk kan ik vanaf dinsdag een paar keer per week daar heen om in kleine groepjes Engelse conversatie met de kinderen te oefenen.

Daarnaast heb ik van Rita informatie gekregen over een ander project, dat is wat verder uit Jogja maar daar woont een groep straatkinderen uit Jakarta en ze stellen buitenlanders die Engels met de kinderen willen oefenen altijd erg op prijs. Dus ik denk dat ik daar komende week ook eens ga informeren. Allemaal spannende ontwikkelingen dus!

Ohja, ik ben ook bezig om een korte presentatie over Nederland te maken die ik aan de kinderen kan laten zien en waarmee ik langs scholen in de buurt zou kunnen, om ze wat meer over andere culturen te leren. Zijn er nog dingen die ik echt niet mag vergeten te noemen/laten zien in die presentatie?